درمان در بزرگسالان بیش فعال
درمان دارویی
درمان دارویی اساس درمان ADHD را تشکیل میدهد. اکثر مطالعات موجود بر مصرف این داروها در کودکان تمرکز داشته اند ولی بیخطری و اثربخشی این داروها در بزرگسالان نیز اثبات شده است. محرکها و ضد افسردگیها (به عنوان مثال بوپروپیون یا دزیپرامین) اثربخشی مشابهی دارند ولی تاکنون هیچ گونه کارآزمایی انجام نشده که به مقایسه مستقیم این دو دسته دارویی پرداخته باشد.
در یک فرابررسی اخیر نشان داده شده که در مقایسه با دارونما، هم محرکها و هم داروهای غیر محرک باعث بهبود معنی دار از نظر بالینی میشوند. راهکارهای بالینی موجود استفاده از محرکها ( به خصوص انواع طولانی اثر) و داروی غیر محرک آتوموکستین را به عنوان خط اول درمان و ضد افسردگیها را به عنوان گام بعدی توصیه میکنند. همه داروها باید با دوز پایین شروع شوند و سپس دوز آنها به آرامی افزایش یابد تا حداکثر منفعت به دست بیاید یا عوارض جانبی به سطح غیر قابل تحملی برسند. قبل از هرگونه تغییر دوز، ابتدا دارو باید برای مدت ۶-۴ هفته امتحان شود. محرکهای طولانی اثر ارجح هستند .
درمان شناختی رفتاری
مطالعات کوچک نشان دادهاند که درمان شناختی- رفتاری به عنوان درمان کمکی در کنار دارو برای بزرگسالان مبتلا به ADHD مفید است. مکانیسم چگونگی کمک درمان شناختی- رفتاری به بیماران ADHD به این صورت است که کمک به بازسازی شناختی شده و بر بهبود مهارت های روزانه افراد اثر می گذارد
